ای معلــــــم ، فیض بخـــــــش دین و دنیایم تویی

شمع و شــاهد ، بزم و ساقی ، جام صهبایم تویی

نور دانـــــــــش در جهان تابنــــــده از فیض تو شد

دل ز تــــــــو روشن شـود ، هم چشم بینایم تویی

در حصــــــــــار تنگ این دنیــــــــــا اسیر و دردمند

آن که بگشـــــــــــاید در دنیای فردایم تـــــــــویـی

قطره ای نـــــــــــــاچیزم انــــــــدر جویبار زنــدگی

اشتیــــــــــــــاق وصــــــل تو دارم که دریایم تویی

جسم بی جــــــــــــان را نباشـــد اعتبار و ارزشی

پیکـــــــــری بی روح بودم روح افـــــــــزایم تـــویی

در کویر زندگی لــــــــــب تشنه ی دانـــــــش منم

شکــــــــر یزدان ، چشمه ی حیوان و سقایم تویی

جون نهال بـی بری در عالـــــــــم فــانــــــــی بدم

پرورنـــــــــــده در ریـــــــــاض عـدن و طوبایم تویی

راه گــــــــــم کـــــــرده ، به وادی ضلالت مانده ام

خضــــــــــــر راه و رهنمــــای سوی بطحایم تویی

این تـــــــــن بی مایـــــــــه از اکسیر ذات اقدست

برتــــــــر از گوهر شود چــــــــون صاحب رایم تویی

پرچم آزادگــــــــــی را تو به کــــــــــــف بگرفته ای

ره گشـــــــــــــــا اندر نــــــهان و آشکارایم تــویی

باغ عالــــــــــم جلوه گر ز اندیشـه ی زیبای توست

در بـهار زندگانی گلـــــــشن آرایــــــــــــم تویـــی

تو مقام شامــخ پیغمبــــــــــران بگزیـــــــــــده ای

نــــــــوح و یحی ، احمد و عیسی و موسایم تویی

درس توحیــــــــــد و دیانت را ز تــــــو بگرفتــــه ام

رهنمون بر آستـــــــــــان عـــــــــرش اعلایم تویی

عشــــــــق و عرفان را بـه گوش جان ز تو بگرفته ام

بو سعیــــــــد و بایزیــــــــد و شیخ کبــــرایم تویی

حامل علمـــــــــــــی و حکمـــت ،‌جامع زهد و ورع

مقتدا و پیشـــــــوای زهد و تقوایــــــــم تـویــــــی

خط نیکـــــــــو ، نقش زیبا ، شعر نغز و صوت خوش

این هنـــــــــر ها از تـــــــــو دارم گنج معنایم تویی

هم شرافت هم صداقــــــــت هم نجابــت هم ادب

زاد راهم کــــــــــرده ای چــــــــون پیر دانایم تویی

چـــــــون فرشته دیـــــــو شهوت را براندی از سرم

درس عصــــــــمت یاد دادی یوسف آسایــــم تویی

در عمل ، گفتــــــــــار و هم کردار و هم پنــدار نیک

تو به من آموختی کــــــان مزدیسنـــــــــــایم تویی

سجده بر درگــــــــــاه یزدان می کنـــــم از بندگی

گر کســــــی را جز خدایم ، سجـــده بنمایم تویی

گفت مولا بنده ی آنــــــــــم کـــــــه حرفی یاد داد

زندگی را یاد مــــــــــن دادی و مولایــــــــــم تویی

گر کنم جان را نثارت پیش تــــــــــو بی ارزش است

پیشه ات جان بخشی است و خود مسیحایم تویی

با گذشت روزگـــــــــاران ، یــــــاد تو در خاطر است

خود ارسطویی و فـــــــارابی و سینایـــــــم تــویی

گر مرا سوزی و خاکستر بـه دریاهـــــــا دهــــــــی

در خروش موج ها گویم کـــــــــه دریایم تـویـــــــی

آفتاب پـر فروغ آسمــــــــان مهـــــــــر مــــــــــن !

در طلوع زندگانـــــــــی ، مهـــــــر رخشایــم تویی

جاودان مانی تو اندر عرصه ی گیتــــــــی مــــدام !

یادگــــــــــاری جــــــــــاودان از رب یکتایم تــــویی

مختار سلاجقه ی کرمانی ، تذکره ی شاعران کرمان ، صص ۴۷۸-۴۷۷ ، ازحسین بهزادی اندوهجردی ، تهران ،‌دستان ،1381هـ . ش.